Ondanks de waargenomen economische dynamiek die Cuba in 2015 en 2016 ervaarde (vlak na de akkoorden tussen presidenten Barack Obama en Raúl Castro in december 2014), was het land, wegens zijn interne economische structuur, alweer op weg naar een nieuwe economische crisis.

Het kortstondige herstel van de relaties tussen Cuba en de Verenigde Staten zorgde voor een nieuwe wind, die echter alweer snel is gaan liggen toen Donald Trump zijn intrede nam in het Witte Huis.

De regering-Trump was een van de meest agressieve Amerikaanse regeringen ten opzichte van de Cubaanse overheid. Trumps beleid heeft de werkelijkheid van de Cubaanse economie echter weer duidelijk aan het licht gesteld. Het is een bijzonder zwakke economie, die afhankelijk is van het buitenland en de bijbehorende politieke betrekkingen voor haar overleving en ontwikkeling. Deze agenda heeft de absolute/dringende nood aan een radicale verandering van het Cubaanse sociaaleconomische model duidelijk gemaakt, iets waar de overheid van het eiland nu de facto werk van probeert te maken.

Er zou voor eens en altijd een wettelijk kader moeten worden opgericht voor private kleine en middelgrote ondernemingen, zodat zij onder meer rechtstreeks kunnen importeren en exporteren (zonder langs een staatsbedrijf te moeten passeren). De rol die zij zouden spelen in de overgang van een zeer gecentraliseerd model naar een meer door de markt gestuurd model is zeer belangrijk, in die zin dat de aangekondigde devaluering van de nationale munt de rendabiliteit van heel wat staatsbedrijven ernstig zou kunnen aantasten.